Woensdagavond laat, ik denk een uur of twaalf, lange vergadering gehad, nog even met klanten hapje wezen eten in een van Eindhoven’s betere eetgelegenheden (wat een enorme lading ee’s trouwens in die laatste twee woorden), vanochtend om 7 uur begonnen en ook morgen om half acht eerste telefoonvergadering.

 

Echt zo’n moment dat als je dan thuiskomt in Strijp je best een opkikker kunt gebruiken (en dan geen soep in poedervorm) om toch nog de lol van het leven in te zien.

 

Even bladeren door de post van vandaag. Bankafschriftje, reclame van een pensioenfonds, rekening van de Dela, wat andere depressiva en !! HET EBEETJE.

 

Deze goudgele rakker lacht me net over de grens van donderdag toe met een grijns die zegt: “Jij dacht dat je het ergste vandaag had gehad?” Nietsvermoedend bladerde ik door de uitslagen, woord van de voorzitter en verslag van een reeds vergeten Nationale League.

 

Totdat ik bij de PEN!! kwam. Verhaal van ons pap over zijn NBF tijd, die ik overigens altijd met trots mee heb gemaakt, met wat feiten en mijlpalen van bowlen in Nederland.

 

“Niks nieuws.voor mij, leuk voor anderen” droom ik weg.. Even nog een slok water en dan meteen maar naar bed. Ik leg het Ebeetje weg en maak aanstalten om de keuken in te lopen.

 

Op datzelfde moment zegt iets in me dat ik nog eens moet kijken, dat gevoel dat we allemaal we eens hebben dat onze zintuigen even in ploegen werken.

 

Zag ik dat nou goed? Krijg ik de PEN door? Zal toch niet? Zal toch wel! Het stond er echt. Om nou te zeggen dat er paniek in huize Boogaart jr. onstond zou op zijn minst overdreven zijn, maar ongeloof toch zeker.

 

Kijk, dat Ger de Vrij de pen doorgaf aan Jimmy Hannard zal wel terug te voeren zijn op een oude BSCE twist en dat Jimmy op zijn beurt Jules pakt omdat Ria de week daarvoor Denise over had gehaald om het huishoudgeld beter te besteden dan aan een paar nieuwe Bally’s (die trouwens hartstikke leuk staan Jim!), begrijp ik volkomen.

 

Dat Jules het verlies van Bannister Bonneterie tegen Black Magic op de vrijdagavondleague van begin januari 1971 (10-8 ondanks een fraaie 588 van Nol Kievits) nog steeds aan de lucky brooklyn strike van Wil Siech toeschrijft en daarom Wil na 29 jaar eindelijk terug wil pakken, is ook een open doekje.

 

Maar wat mij nou gebeurt vraagt om een familieberaad. Door eigen vlees en bloed zonder enige waarschuwing voor het blok gezet. Vervult van veel te veel gedachten voor de tijd van de dag, besluit ik naar bed te gaan.

 

De zes onrustige uren slaap die volgen plaatsen alles toch wat beter. De PEN geeft ook mogelijkheden. Tot de volgende uitgave van het Ebeetje heb je welhaast onbeperkte macht in de vereniging. 

 

Met uitzondering van enkele ex-PENNERS kun je iedereen bedreigen met het doorgeven het gevreesde schrijfgoed. Gevlei zal 6 weken mijn deel zijn.

 

Realiteit komt echter ook door de voordeur en samen met zijn vriend wanhoop nestelen beide zich op een comfortabele tweezitter in mijn gedachten om voorlopig niet te vertrekken.

 

Ik moet gaan nadenken over mijn opvolger en nog erger over een onderwerp om over te schrijven. Een korte studie van de epistels van mijn voorgangers leert dat tot nu toe iedereen zich heeft gehouden aan de suggestie van z’n (of heur) voorganger.

 

“………maar ook de pen doorgeeft aan zoon Bart-Jan die echt wel het een en ander kan vertellen over internationaal bowlen.”, was waar Pa mee besloot. Internationaal bowlen dus!

 

Terwijl ik met deze boodschap in mijn herinnering terugga, realiseer ik me dat ik met mijn 24 jaar actieve beoefening inmiddels tot de oudere leden van de EBB behoor en waarschijnlijk de eerste echte bowlingkid in Eindhoven ben geweest.

 

Ik kan me mijn eerste Eindhovense Jeugd Kampioenschappen van 1976 nog als gisteren herinneren. Als je bij de aspiranten 130 gemiddeld haalde over de 7 games voorronden mocht je meedoen met de Nederlandse Kampioenschappen.

 

Ik bowlde sinds enkele weken gesanctioneerd en mijn ouders zagen er geen risico in om mij te beloven om met me mee te gaan naar Schiedam als ik die ongelofelijk hoge grens mocht halen. Het was de laatste keer dat ze dit soort beloftes deden. Een fanaat was geboren.

 

Bijna exact 5 jaar later viel een uitnodiging voor de Nationale Jeugdselectie in de brievenbus van een Nuenense bungalow, nadat ik enkele maanden daarvoor illegaal als aspirant de Summer Gold Cups (schitterend oud A-tournooi) had gewonnen.

 

In Januari 1981 mocht ik op een zaterdagochtend mijn eerste kernploegtraining meemaken. De vrijdagmiddag daarvoor nog even mijn eerste fingertipbal laten boren bij Appie van de Valk, een oude 13 ponder (Don Carter Special,) van Dorette. Twee gamepjes getraind nog daarmee en toen naar Bowling Hofplein in Rotterdam.

 

Het zoontje van de voorzitter uit Eindhoven of all places nog wel werd niet echt met open armen ontvangen binnen de groep die al enkele maanden samen trainde. Maar de 201 gemiddeld van die dag bracht daar wel wat verandering in.

 

Sinds die tijd heb ik voor Oranje mogen spelen tijdens:

 

Europese Jeugdkampioenschappen 1982 Stuttgart

 

Intermediate Cup 1982 Malmo

 

Europese Kampioenschappen 1985 Wenen

 

Europacup tot 23 jaar 1987 Dublin

 

Wereldkampioenschappen 1987 Helsinki

 

Europacup 1988 Barcelona

 

Europese kampioenschappen 1989 Den Bosch

 

Europacup 1990 Wenen

 

Goodwill games 1990 Seattle

 

Wereldkampioenschappen 1991 Singapore

 

Europacup 1992 Aalborg

 

AMF World Cup 1992 Le Mans

 

Afrika Cup 1992 Zuid Afrika

 

Europese kampioenschappen 1993 Malmo

 

Europacup 1994 Scheveningen

 

World Team Cup 1994 Kuala Lumpur

 

Enkele tientallen Interlands, demonstraties en tournooien over de hele wereld verspreid.

 

Tijdens de officiele tournooien 10 medailles (van elke kleur een paar) gewonnen. Achter ieder evenement en reis zit een verhaal van een uur. Wil je er iets van horen, vertel ik het graag op de bowling.

 

De echte hoogtepunten van bijna 25 jaar bowlen zitten gek genoeg niet in het winnen van medailles maar vaak in minder belichte zaken. Mijn 300 game, eerste bowler in Nederland met 200 op zijn bowlingpas, bowler van het jaar in 1990 en een paar Nederlandse records zijn enkele bowling hoogtepunten voor mijzelf. De echte waarde van mijn internationale bowling loopbaan zit in de vele vrienden over de hele wereld, de herinneringen aan de reizen met Annemiek en de hoogtepunten en dieptepunten die daarbij horen en vooral ook de jaren die ik met echte bowlingvrienden uit Eindhoven tijdens mijn Pro Shop Eindhoven tijd heb beleeft. Lief en leed delen met echte vrienden blijft altijd meer waard dan een medaille ooit zal zijn.

 

Ik geef de PEN dan ook door aan mijn beste bowling buddy en collega zeverlap Klaas Velzeboer die misschien wat kan vertellen over bowlingtrips uit die tijd. Over die keer dat we bijna met een nieuwe 405 terug naar huis konden, of toen we na een geslaagde “inbraak” in de bowling op nieuwjaarsavond twee verse ballen uit Canada stonden uit te proberen, of over doppelter Huttchen en double bogeys of, of, of……zie maar Klaas (ik had je een kado beloofd).

 

Groeten,

 

 

PS: Ik weet dat ik niets over internationaal bowlen geschreven heb, maar ik vond het heerlijk om wat ouwe koeien uit de sloot te peuteren.

Ik begin echt een ouwe zeikerd te worden.