Nou, Jules; bedankt!! voor je vererende pen-doorschuiving, Maar toch, als oudst-gediende Eindhovense bowler, gestart in Breda in 1963, komt vroeg of laat toch die pen naar je toe en dan liever voordat het gras voor de voeten is weggemaaid of nog toepasselijker, voordat de lak van de banen is weggesleten.

Zoals reeds vermeld; ontdekte ik de sport in Breda, waar op een Vrijdagmiddag een school met krijsende MMS-dames het Bowling-Walhalla vulden. Ondanks deze niet zo aansprekende omstandigheden, was mijn lot bezegeld. Zonder ook maar een bal te hebben geworpen al verslaafd; en echt niet aan de MMS-sertjes.

 

Die verslaving uitte zich in het zeer frequente bezoek aan de bowling in Breda, soms: jawel! Vrijdag- Zaterdag- en Zondagavond. Ik ontmoette daar Piet Spaan, die me vertelde dat Eindhoven ook een Bowling rijk zou worden. Ik wilde graag weten waar dan wel.

 

De VVV weet dit natuurlijk. Pi Jacobs de directeur gebeld. “Nee, daar is ons niets van bekend”. Ik heb hem later maar de exacte plaats verteld. Hij was me er dankbaar voor.

 

Ja, die eerste jaren: 1965 en later, weten we het nog? Hr. Kerssens en Bowling Nederland! Charles Mermans en broer Bram. Kees v.d. Rest – Astrid de Lijster – het witte huis!

 

‘t Kelderke, het Restaurant (nu de Pandazaal) Carnavalsfeesten met de Dutch Swing College Band. De 3-kampen van Charles met bowlen, barakken en sjoelen, soms touwtrekken.

 

Piet Spaan met zijn Breda-ervaringen achter de counter en na de Bowling – Nederland periode samen met Wim Brandsma, soms elkaars vuisten niet sparende.

 

Nu de naam Brandsma gevallen is, (Piet Spaan had inmiddels zijn tenten in Bowling Helmond opgeslagen; niet geheel succesvol zoals later bleek) doet me dit denken aan de trainingsgames die Jacques Rijk en ik kochten a raison van f. 1,- per game, maar dan wel met 1000 tegelijk en contant betalen, 6 maanden later waren ze op en werd weer f. 1000,- gulden gefourneerd.

 

Er werden in de Bowling Nederland-tijd na het bowlen heel wat gezellige uurtjes in het restaurant doorgebracht, waarbij de gesprekken met de heer Kerssens geen zeldzaamheid waren.

 

Tijdens een van die gesprekken wilde hij mij laten zeggen, dat bowling Eindhoven de goedkoopste bowling van Nederland was. Er waren er Ha, Ha, toen al 3. Het gesprek draaide op een flinke ruzie uit tussen ons, want Breda was nogal wat goedkoper. Ik dreigde tenslotte met het teruggaan naar Breda.

 

Een van de volgende dagen klampte Kerssens me aan met de woorden: “Zeg Siech, we moeten nog eens even praten”. Hij kwam toen met de mededeling dat trainingsgames voor f. 1,25 gespeeld mochten worden. Ik meen f. 0,50 goedkoper dan het standaardtarief. De ruzie had toch resultaat gehad.

 

Niet weg te denken waren overigens ook de Amerikaanse militairen uit Kleine Brogel in België en uit Volkel.

 

Zij deden maar wat graag mee aan onze leagues en toernooien. Het eerste door hen georganiseerde toernooi in 1967 had een zeer trieste onderbreking.

 

Joost van Dinter, mededeelnemer aan de wereldkampioenschappen in Malmö Zweden, kon de 4-6-7-10 split in het 10-de frame niet meer verwerken. Hij viel achterover op de baan en was na later bleek onmiddellijk dood.

 

Het toernooi werd uiteraard afgelast en de week daarop afgespeeld. U begrijpt: zonder vreugdestemming bij de deelnemers.

 

Met betrekking tot deelname aan de wereldkampioenschappen moest er een reservespeler aantreden. Piet Spaan viel die tamelijk bizarre eer te beurt.

 

De wereldkampioenschappen waar ik overigens (die met claxon onderbreking) de laatste game met 277 besloot.

 

Mijn deelname aan de wereldkampioenschappen in 1967 had ik te danken aan het winnen van de open Nederlandse Kampioenschappen en kort daarna het winnen van het internationale Never Down toernooi in Breda.

 

Van die Nederlandse Kampioenschappen kan ik me nog een saillante ervaring herinneren. Ik ging als vijftiende de finale in. Iemand vroeg mij voordat de finale begon: “Wat zou je gemiddeld moeten werpen om eerste te worden?”. “Ik heb geen idee was mijn antwoord, misschien wel 250 gemiddeld”. “En waarom niet” dacht ik bij mijzelf.

 

Welnu, het is geen 250 geworden maar wel voldoende om het toernooi te winnen. Mijn laatste game speelde ik tegen een Duitser van ik meen 60 jaar oud. (Op die leeftijd kon je toen nog meekomen.) Jan Fransen had mij verteld dat hij (Miksch was zijn naam) nog eerste stond. Zijn laatste game was iets in de 170, terwijl ik met 230 uit de bus kwam.

 

Hij feliciteerde me met mijn laatste games zo van “goed gedaan jochie” met de gedachte: ik ben toch kampioen. Even later kwam hij me nogmaals gelukwensen met tranen in de ogen. Ik had hem van zijn voetstuk gestoten. Dat hij het jaar daarna overleed heb ik hoop ik niet op mijn geweten.

 

Ik had me inmiddels een vaste stek in het Nederlandse selectieteam verworven en heb na Malmö nog aan 5 Europese of wereldkampioenschappen deelgenomen. Daarna ben ik toch wel door de jeugd overvleugeld. Ik was inmiddels 52 jaar oud geworden.

 

Het meest is me toch de Milwaukee ervaring bijgebleven.

 

Het is een trip van 14 dagen geworden, waarvan 1 week bowling en 1 week sightseeing met: Niagara watervallen, Washington, New York.

 

De Amerikanen hebben het toernooi bijzondere allure gegeven. “Hun sport” werd voor de eerste maal na 32 jaar in Amerika gehouden. Stel je even voor: in een Full-airconditioned IJshockeyhal werden snel even 16 AMF banen voor de heren en 12 Brunswick banen voor de dames neergelegd.

 

Dagelijks zorgde een team van 7 man ervoor dat voor elke ronde de baanomstandigheden gelijk waren, dus rekening houdend met relatieve vochtigheid, temperatuur, aantal gespeelde games etc. Een ongelooflijke happening en een bijzondere ervaring.

Welnu, dit is zo’n beetje een bloemlezing van mijn Bowling-belevenissen Wellicht kan Jan v.d. Boogaart bijv. uit zijn NBF-bestuursperiode als volgende penontvanger interessante ervaringen noteren.